Svaka deep-space misija nosi u sebi dobar deo uzbudljivih momenata kojima inače obiluju i obične misije, ali povremeno generišu i stresne situacije koje inženjere za daljinsku kontrolu letilica dovode u predinfraktno stanje. Svakako jedan od najtežih mogućih scenarija jeste sletanje na kometu, koja juri ka Suncu brzinom od oko 55.000 km/h. Kakve procedure treba zadovoljiti da bi se sletelo na jednu kometu?
Japanska kosmička agencija JAXA je stvarno izuzetna organizacija. Sećam se kada su 2003. gormirani fuzionicanjem tri do tada nezavisne organizacije i postali institucija kojom – gle čuda! – rukovodi Ministarstvo za sport, obrazovanje, kulturu, nauku i tehnologiju. Takvu kombinaciju objediniti u jedno ministarstvo nije u stanju da izvede niko sem Japanaca.
Znamo da postoji mnoštvo vrsta drveća, no jeste li znali da na Zemlji raste i pravo Mjesečevo drveće? Istina ima ih svega nekoliko desetaka primjeraka no riječ je o zaista zanimljivoj vrsti. Dakako nije riječ o tome da su astronauti za vrijeme misija Apollo na Mjesecu pronašli drveće pa ga donjeli na Zemlju već o nečem drugom.
Ekipa inženjera sa Moskovskog sveučilišta za mehaniku i inženjering (MAMI) planira da u svemir pošalje zaista neuobičajni satelit. Riječ je o pikosatelitu koji bi u svemiru razvio veliku reflektirajuću površinu od preko 16m2 a cilj je stvoriti najsjajniji objekt na noćnom nebu.
Drugog marta 2016. na Zemlju su se vratili učesnici najduže ekspedicije na Međunarodnoj kosmičkoj stanici (MKS), ruski kosmonaut Mihail Kornienko i američki astronaut Skot Keli. Oni su proveli u kosmosu 340 dana. Skupa sa njima se posle 182 dana kosmičkog leta vratio Sergej Volkov.
Rezime dnevnika promatranja zvjezdarnice Apollo. Svaki ozbiljni promatrač vodi nekakav dnevnik promatranja, pravi razne bilješke i slično. Tako i svaka zvjezdarnica ima svoj dnevnik promatranja. Zvjezdarnica Apollo nije iznimka.
Pre mnogo vekova, drevni naučnici su pokušavali da savladaju alhemiju, odnosno tajanstvene procese pretvaranja olova u zlato. Vremenom je shvaćeno da su se alhemičari bavili “ćoravim poslom” (iako savremena hemija leži na mnogim otkrićima upravo tih alhemičara), ali savremeni naučnici su uspeli da reše tajnu jedne još neverovatnije transformacije: pretvaranja ugljenika, osnovnog sastojka života na planeti, u dijamante.
Sila, kojom Zemljina kugla privlači neko telo, opada sa udaljenošću od Zemljine površine. Ako bi teg od 1 kilograma podigli na visinu od recimo 6.400 km, tj. udaljili je od centra Zemaljske kugle za dva njena poluprečnika, sila privlačenja bi opala za 22, tj. 4 puta, i teg bi bio težak 250 grama umesto 1.000. Prema Njutnovom zakonu gravitacije, Zemaljska kugla privlači tela tako kao da je sva njihova težina koncentrisana u samom centru, a sila privlačenja opada obrnuto proporcionalno kvadratu rastojanja. U našem slučaju rastojanje tega od centra Zemlje je udvostručeno, pa je privlačna sila opala za 22, tj. četvorostruko. Udaljivši teg na 12.800 km od Zemljine površine, tj. na trstruku udaljenost od centra Zemlje, privlačna sila bi opala za 32, tj. 9 puta.
Nastanjiva zona se najčešće, bar u popularnoj literaturi, definiše kao područje oko zvezde u kojem vlada takva temperatura da na površini planete voda može biti u tečnom stanju. Ta definicija konkuriše za najgoru definiciju u astronomiji jer je nepotpuna, neprecizna, pa i pogrešna jednim delom. Ali i takva ona je korisna i vrši svoju osnovnu funkciju. Sem toga, materija o nastanjivim zonama je toliko opširna i složena da je teško i dati potpunu i preciznu njenu definiciju.
Ova slika pokazuje neke od ALMINIH antena i centralnu oblast Mlecnog Puta iznad. Na ovoj širokougaonoj slici, Zodijakalno svetlo je gore desno, a Mars dole levo. Saturn se nalazi malo više u pravcu sredine slike.
Iz zvjezdarnice Apollo redovno se svakodnevno motri Sunce. Donosimo rezultate promatranja Sunčeve aktivnosti u prošloj godini, a oni su zaista vrlo zanimljivi.
Ova panorama pokazuje posmatračku platformu Veoma Velikog Teleskopa (VLT) od ESO na Cerro Parnalu u Čileu. Fotografisana je u rano jutro u doba kada se Mesec još nalazio visoko na nebu. Tihi, mirni pogled na nebo, stoji u jakom kontrastu prema poslovnim aktivnostima na opservatoriji.
Svaka deep-space misija nosi u sebi dobar deo uzbudljivih momenata kojima inače obiluju i obične misije, ali povremeno generišu i stresne situacije koje inženjere za daljinsku kontrolu letilica dovode u predinfraktno stanje. Svakako jedan od najtežih mogućih scenarija jeste sletanje na kometu, koja juri ka Suncu brzinom od oko 55.000 km/h. Kakve procedure treba zadovoljiti da bi se sletelo na jednu kometu?
Sila, kojom Zemljina kugla privlači neko telo, opada sa udaljenošću od Zemljine površine. Ako bi teg od 1 kilograma podigli na visinu od recimo 6.400 km, tj. udaljili je od centra Zemaljske kugle za dva njena poluprečnika, sila privlačenja bi opala za 22, tj. 4 puta, i teg bi bio težak 250 grama umesto 1.000. Prema Njutnovom zakonu gravitacije, Zemaljska kugla privlači tela tako kao da je sva njihova težina koncentrisana u samom centru, a sila privlačenja opada obrnuto proporcionalno kvadratu rastojanja. U našem slučaju rastojanje tega od centra Zemlje je udvostručeno, pa je privlačna sila opala za 22, tj. četvorostruko. Udaljivši teg na 12.800 km od Zemljine površine, tj. na trstruku udaljenost od centra Zemlje, privlačna sila bi opala za 32, tj. 9 puta.
Nastanjiva zona se najčešće, bar u popularnoj literaturi, definiše kao područje oko zvezde u kojem vlada takva temperatura da na površini planete voda može biti u tečnom stanju. Ta definicija konkuriše za najgoru definiciju u astronomiji jer je nepotpuna, neprecizna, pa i pogrešna jednim delom. Ali i takva ona je korisna i vrši svoju osnovnu funkciju. Sem toga, materija o nastanjivim zonama je toliko opširna i složena da je teško i dati potpunu i preciznu njenu definiciju.
