Juče smo ovde pročitali VEST o (još) jednom neuspelom sletanju na Mesec. Dobro je podsetiti se jednog uspešnog sletanja pre 43 godine: sletanja sovjetske automatske letelice Venera 13 na Veneru. Letelica se spustila na površinu Venere 1. marta 1982. godine. Po sletanju, sa površine Venere na Zemlju je poslat radio signal koji nam je doneo sirovu sliku površine Venere. Iako su prošle decenije od tada, digitalna obrada i spajanje jedinstvenih slika Venere nastavlja se i danas.
Slika: Pusta površina Venere.
Zasluga za sliku: Sovjetski program planetarnog istraživanja, Venera 13.
Obrada: Donald Mitchell & Michael Carroll
Pusti pejzaž koji vidimo sastoji se od ravnih stena, prostranog praznog terena i neba bez detalja blizu Venerinog ekvatora. Na lokaciji 7,5° južne geografske širine i 303° istočne geografske dužine, Venera 13 je sletela na istočno uzvišenje poznato kao Phoebe Regio. Donji levi deo slike prikazuje penetrometar letelice, koji se koristio za naučna merenja sastava i mehaničkih svojstava tla. Svetli deo sa desne strane je deo odbačene kapice sočiva. Izdržavajući temperature blizu 450 stepeni Celzijusa i pritisak 90 puta veći od Zemljinog, visokootporna letelica je izdržala rekordnih 127 minuta (više od dva sata) na površini. Analiza uzoraka tla, izvršena pomoću rendgenskog fluorescentnog spektrometra, pokazala je da je sastav sličan bazaltnim stenama bogatim kalijumom, što ukazuje na vulkansko poreklo terena.
Samo pet dana kasnije, 5. marta 1982. godine, na Veneru je uspešno sletela gotovo identična sestrinska sonda Venera 14, koja je takođe poslala dragocene podatke i slike, dodatno obogaćujući naše razumevanje ove negostoljubive planete.
Danas nažalost nismo svedoci takvih vrhunskih inženjerskih poduhvata kao što je bilo uspešno sletanje na Veneru, već neuspešnih sletanja na Mesec i odlaganja čovekovog povratka na Mesec.